Ik krijg vaak vragen over de horizontale balans. Mensen vragen zich af hoe je dat doet zonder de hals met de teugels kort te maken en een terugwerkende teugelhulp te gebruiken. Horizontale balans is voor mij het verplaatsen van een deel van het gewicht van de voorhand naar de achterhand. Ook wel ‘verzameling’ genoemd. Het is geen absoluut begrip en het is niet zo dat je horizontale hebt of niet hebt. Het is een glijdende schaal. In training kan het paard leren steeds meer gewicht naar de achterhand te verplaatsen en zo de horizontale balans vergroten.
Op de foto hierboven zie je een paard dat wel in verticale balans loopt, maar nog nauwelijks gewicht heeft verplaatst naar de achterhand. Een enigszins bevestigde verticale balans, gelijke gewichtsverdeling tussen de beide voorbenen, is vrijwel altijd een vereiste voor horizontale balans. Op de foto hieronder zie je hetzelfde paard een maand later. In die maand hebben we een begin gemaakt het het aanleren van de horizontale balans onder het zadel. Dit paard is lange tijd alleen vanaf de grond getraind. Je ziet dat de benen van het paard minder naar achteren en meer naar voren gaan. Ook zie je dat hij zijn schoft meer omhoog heeft gedrukt (eigenlijk druk hij zijn gewicht met de voorbenen van de grond) en daardoor zijn hals beter is gaan dragen. De neus is nog altijd voor de loodlijn en we zijn maar minimaal lengte in de hals verloren.
Hoe we dit gedaan hebben? We hebben het paard onder andere uitgedaagd zijn achterbenen bewuster te gebruiken door hem lichtjes zijwaarts te vragen. Verder zijn we voltes en kleine bochtjes gaan rijden waarbij we het paard hebben gevraagd om heel licht zijwaarts te buigen in romp (lateroflexie). Door veel van hand te veranderen, hebben we het paard geleerd om deze buiging van links naar rechts te wisselen. Alles in het klein en in alles waakzaam dat de verticale balans niet verloren gaat. En heel belangrijk, in alle oefeningen hebben we de hals RECHT voor de romp gehouden. De zijwaartse buiging in de hals, die in een vloeide lijn staat met de buiging in de rest van het lijf, ontstaat namelijk door de buiging in de romp. Actieve buiging van de hals leidt in de meeste gevallen tot verbuiging van de hals en een verkrampte rechte romp en daardoor meer gewicht op de voorhand i.p.v gewichtsverplaatsing naar de achterhand.
Door deze oefeningen nam het paard op een gegeven moment nam het paard ‘vanzelf’ wat horizontale balans en ging hij zichzelf dragen.
